Қасос

                                                                 Қасос
                                                          (ҳикояи ҳаҷвӣ)

   Дастони бону барин нафису латифашро пеши бар гирифта муддати тӯлоние кулбаро давр зад. Ногаҳ нигоҳаш ба китоби зебо ороишёфтаи рӯи миз афтод, фавран дар чашмони айёри обакиаш шӯълаи нафрат аланга зад. Оҳ, нокас! Ту дар инҷоӣ? Оё ту набудиӣ, ки маро эътироф намудан намехостӣ? Обатро ончунон ҷафам, ки аз ту саҳифаҳои холӣ монаду халос. Ин рӯзи саидро дер боз интизор будам, кунун он даррасид ва онро аз даст нахоҳам дод...
Қоғазу хомаро гирифта ба курсӣ нишаст, ба нуқтае нигаҳ дӯхта ба уқёнусӣ фикру зикрҳои фаносозанда фурӯ бирафт, гӯё сарриштаи сухани аз даст бирафтаро меҷуст. Сонияе пас хома дар шитоб буд:

Яғмогарон ва "умри абадӣ"

                                              Яғмогарон ва "умри абадӣ"
                                                           (ҳикояи ҳаҷвӣ)

   Чароғро хомӯш сохту вориди бистар гашт. Завҷааш бо маром хуррок кашида фикру хаёлро пароканда месохт. Бо туппӣ бинии ҳамсарашро пӯшонд ва садои хурроккашӣ нисбатан пастар шуд. Андешаҳо боз ба фазои нахустин баргаштанд. Бале, ниҳоят дар сини панҷоҳунуҳсолагӣ мақсади ҳаёти хешро амалӣ намуд. Бо чӣ азобу шиканҷаҳо, хушомаду пешомадҳо, дастовезҳои гарону зиёфатҳои ҷамшедона фарзанди аз ҷон азизу ширинаш, китоби хотироту ашъораш - "Умри абадзиндаи ман - ифтихори миллати ман"-ро аз дасти чоп берун овард. Пас умри азизу пуршарафаш ройгон нарафтааст. Номи муборакаш абадан дар дафтари таърих бо ҳарфҳои заррин сабт хоҳанд гардид. Исми омӯзгори рустоӣ -

Пайкаре андар оғӯши маркабҳо

                                           Пайкаре андар оғӯши маркабҳо
                                                          (ҳикояи ҳаҷвӣ)

   Айёме, ки дар гардуни беканорӣ адаб ситораи Ахтари Гардун фурӯзон бигашт, ҳарифону дӯстон чунин шаъну шукӯҳро чашмдор набуданд. Рӯзномаву маҷаллаҳо радиову телевизион пайваста перомуни нобиғаи ҳазораи вопасин - Ахтари Гардун ҳарф мезаданд, намоишҳои рангинро омода месохтанд. Аз чомеъаҳои хукпарварон оғоз намуда то занҳои пивонӯш ӯро узви фахрии созмонҳои хеш мехонданд. Баҳри таърих бо ӯ аксҳо мегирифтанд.
   Таърихнигорон ҳар қадаму суханашро фавран ба дафтари фардо медароварданд, то насли оянда зи он баҳра барад. Ширкату корхонаҳои мухталиф симои мубораки эшонро аз консерва баҳри гурбаҳо, то ба халоҷо нақш карда,

Каждум

                                                                Каждум
                                                          (ҳикояи ҳаҷвӣ)

   

   Хонаро чароғи рӯи мизи хира равшан месохт, марди дар курсии нимдошту рангпарида нишаста дастони харобу нисбатан дарозашро пеши бар гирифта ба фикр фурӯ рафтааст. Рӯи дарози серожанг, абрӯвони ба косахонаи чашм хамида, чашмони хурди чун чашмони моҳӣ беҳаракат, мижаҳои тез-тез ба ҳамдигар бархӯранда, бинии дароз, даҳони чӯкида, манаҳи борик,- хуллас ҳамаи ин ҷузъиёти зоҳирӣ, касро фавран аз худ тела медод.
   Дуру дароз ба қаламу қоғази дар дасташ буда маҳзунона нигариста монд. Имшаб ҳам ба шуғли дӯстдоштааш, ки ягона мояи ҳаёташ мебошад, даст заданист, вале аз ҳазорхонаи майнааш чизеро берун оварда наметавонист. Аз

Дафн дар мазори даҳриён ё парвози каллаи хунин

  

                          Дафн дар мазори даҳриён ё парвози каллаи хунин
                                                          (ҳикояи ҳаҷвӣ)

   Ҷасади кабудгаштаро соате пеш аз мурдахона оварда буданд, бо формалин омехта хостанд ба зарфи тунугагин ҷой бидиҳанд, вале аз он дараке набуд. Наздикону атрофиён бо симоҳои сарду чашмони хушк ба ҷасади даҳрии ашаддӣ, ки умри хешро баҳри маҳви дину диндорон фидо намудааст, нигариста аз маргаш афсӯс мехӯрданд. Билохир усто зарфро ҳозир намуд. Бо чашмони хуморӣ лаҳзае ба майит нигаҳ афканда ба сӯйи ҳозирон назари карахте намуд. Яке аз дӯстони раҳаматӣ зуд вазъиятро дарк намуда ба усто шарҳ дод, ки чӣ тур бояд мурдаро ба тобут бигзорад.
   Бонувони андар ошхона гирд омада духтарони марҳумро зери тозиёнаи

Ҷаҳиш

   

                                                              Ҷаҳиш

                                                     (Ҳикояи ҳаҷвӣ)

   Завҷааш фарзанди хурдишро хобонду аз паси шустушӯ гардид. Кунун шароити баҳри кори эҷодӣ мувофиқе муҳаё гашт. Чатрро гирифта ба кӯча баромад, то каллашро аз фикру зикри ҳаёти рӯзмара, андешаҳои беохири зиндагӣ каме бошад ҳам, озод созад.

   Борони майдае мерехт. Дар куҷое хонда буд, ки ҳангоми борон илҳом ба ҷушу хурӯш меомадааст. Ва нозимону носирон дар чунин боду ҳаво қадам заданро меписандиданд. Шояд ин бегоҳи боронӣ он рӯзе гардад, ки дар саҳифаҳои таърихи адабиёт бо ҳар ҷузи майду ҷуйдааш сабт ёбаду аҳли тамаддун онро чун рӯзи  муқаддас пос доранд.

ВЕК МАТРИАРХАТА

   
                                                 ВЕК МАТРИАРХАТА
                                             (юмористический рассказ)

   Конец XXI века. Матриархат в расцвете. Власть полностью перешла в руки женщин. Мужчины в креслах руководителей - большая редкость, да и те на вторых и третьестепенных должностях. В детских садах обязанности воспитателей, в ателье закройщиков и мастеров, в прачечных - прачек, в парикмахерских - парикмахеров выполняют мужчины, в женских банях, родильных домах и косметических кабинетах тоже они, одним словом, везде, где раньше нога мужчин не ступала, теперь абсолютно властвует сильная половина человечества.
   Пивные бары с утра до полуночи заполнены женщинами, они с удовольствием